Mangesh Padgaonkar Kavita on Ayushya | Ayushya Kavita

हे गाणं मी तुझ्याकडून शिकलो 

हे गाणं मी तुझ्याकडून शिकलो !

आपलं जे असतं

ते आपलं असतं,

आपलं जे नसतं

ते आपलं नसतं !

 

हसतं डोळे पुसून

आतून फळासारखा पिकलो ;

हे गाणं मी तुझ्याकडून शिकलो !

 

आलेला मोहर 

कधी जळून जातो,

फुलांचा बहर

कधी गळून जातो !

 

पुन्हा प्रवास सुरु केला

चालून जरी थकलो ;

हे गाणं मी तुझ्याकडून शिकलो !

 

कधी आपलं गावसुध्दा

आपलं नसतं,

कधी आपलं नावसुध्दा

आपलं नसतं !

 

अशा परक्या प्रदेशात

वाट नाही चुकलो ;

हे गाणं मी तुझ्याकडून शिकलो !

 

पिंजऱ्यात कोंडून

पाखरं आपली होत नाहीत,

हात बांधून

हात गुंफले जात नाहीत !

 

हे मला कळलं तेव्हा

हरुनसुध्दा जिंकलो ;

हे गाणं मी तुझ्याकडून शिकलो !

 

झाड मुकं दिसलं तरी 

गात असतं,

न दिसणाऱ्या पावसात 

मन न्हात असतं !

 

काळोखावर चांदण्याची

वेल होऊन झुकलो ;

हे गाणं मी तुझ्याकडून शिकलो !

 

      – मंगेश पाडगावकर

 

 

 

 

Mangesh Padgaonkar Kavita on ayushya

 

 

 

शहाणपणाचं गाणं

 

माणसाने शहाण्यासारखं वागावं,

आणि मग जगात आनंदाने जगावं !

 

वाट इथली बिकट असते

हे काय मला ठाऊक नाही ?

पावलोपावली कटकट असते

हे काय मला ठाऊक नाही ?

 

ठाऊक आहे म्हणून तर

लागतं हे सागावं :

माणसाने शहाण्यासारखं वागावं,

आणि मग जगात आनंदाने जगावं !

 

कुठेतरी व्हिस्की झोकून आपण घरी जाणार ! 

प्रश्न आला : आता घरी तोंड कसं देणार ?

 

अगदी सोपं आहे उत्तर 

आणि तितकंच सरळ उत्तर !

 

जाताना वाटेत एक 

गजरा घेऊन घरी जायचं ;

दार उघडलं : बोलू नये :

भारावून बघत रहायचं !

भारावलेल्या अशा नजरा,

बोलायचं काम करील गजरा !

 

प्रश्न सुटला !

बिनदिक्कत गुणगुणत आत जावं !

माणसाने शहाण्यासारखं वागावं,

आणि मग जगात आनंदाने जगावं !

 

आपण असतो रस्तावर,

चालत असतो, मजेत, थांबून ;

नवी कोरी एक मोटार 

येताना दिसते लांबून !

 

मोटार चक्क जवळ उभी रहाते !

चालवणारी सुंदर बाई

आपल्याकडे भारावून पहाते !

 

आपला श्वास एकदम अडतो,

डोक्यामध्ये प्रकाश पडतो !

ही तर होती कॉलेजात आपल्या वर्गात !

गेले ते दिवस

जेव्हा सुखाच्या होतो स्वर्गात ! !

 

ती खाली उतरणार !

आपण कसे ( अंतर्बाह्य ) फुलून येणार ! !

 

ती म्हणते : “ बसत नाही माझा विश्वास !” 

त्या क्षणी आपण घ्यायचा दीर्घ श्वास ! !

( तिला ऐकू जाईल या बेताने !)

 

ती म्हणते : “ युगायुगांनी आपण भेटलो !”

अशा वेळी मुळीच नाही दाखवायचं-

आपण आहोत आतून पेटलो !! 

 

नुसतं हसून म्हणायचं,

“चहा घ्यायला चलायचं!”

 

रुबाबाला ( अर्थात तिच्या ) शोभून दिसेल

महागडं हॉटेल असं समोर असेल !!

मागवायचा शामी कबाब,

( मनात म्हणायचं : गेल्या जन्मी होतो नबाब !)

मनात उधळीत फुलपाखरं,

चाखीत चाखीत चहा प्यायचा :

बिल आठवून मुळीसुध्दा 

घाम नाही फुटू घ्यायचा  !!

 

खाणंपिणं, गप्पागोष्टी मजेत होणार,

अर्थातच, निरोप घ्यायची वेळ येणार !

ती चटकन पर्स आपली उघडणार,

“प्लीज, मी बिल देते” असं म्हणणार!!

 

प्रश्न आला : अशा वेळी काय करावं ?

( जगावं की मरावं )

या प्रश्नाचं उत्तर अगदी सरळ सोपं :

तिला बिल भरू द्यावं !!

कोमल कोमल धागे कोणी निर्दयपणे तोडील काय ?

मला सांगा, मैत्रिणीचं मन कोणी मोडील काय ?

 

आयुष्य ही बासरी असते :

जवळ घेता आली पीहिजे ;

आपलेच ओठ, आपलेच श्वास :

सुरात लावता आली पाहिजे !

 

गुणगुणत गुणगुणत तरंगत घरी यावं !

माणसाने शहाण्यासारखं वागावं,

आणि मग जगात आनंदाने जगावं !

 

      – मंगेश पाडगावकर